Annelik konusunda içgüdüsel davranıp,çocuğu sıkmadan,eğlendirmek ve çoğu şeyi yapmasına izin vermek gibi bir yaklaşım düstur edinince,bu son da kaçınılmaz oluyor..Ama ne yalan söyliyim bu içimdeki miskin kedi'ninde işine geliyor çoğu zaman..Yani bi nev-i karşılıklı mutluluk oyunu bizimki..
Dağıtmasına hatta bazen kırmasına bile izin veriyor,sonra topluyor,topluyor ve topluyorum..Her çekmece'de bambaşka bir sürpriz karşılıyor beni çoğu zaman.Bazen de traji komik anılar..Kendi kendine giyinme çabaları,olur olmadık yerlere taşıdığı kitapları,mandal tutkusu..
Ama hiçbiri onun keşfetmesinden,eğlenmesinden önemli değil..Hee arada bir atarlanıyorum ama o kadar da olsun artık..Zaten bu konuda Sevgili Secce'nin Benim Kirim,Benim Pasağım yazıları en büyük moral kaynağım :)
Bu konuda beni eleştiren,gerek bakışları gerek sözleri ile bunu hissettirenler de var,ama onlara hatırlatmak istediğim şu; Her anne,her çocuk ve yaşadıkları ilişki özel'dir,kim nasıl mutlu oluyor,mutlu ediyorsa o şekilde yaşamalı kendi hayatındaki bu güzel süreci..Ve şunu da unutmamak gerekir ki çocuklu hayatta herşey çok çabuk değişiyor,bugünleri bile özliyeceğimize göre tadını çıkarmak en iyisi..Herkes kendi hayatına odaklansın bi de lütfen rica ediceğim :)
Yani benim için konu Dağınık Olmak Yada Olmamak değil..Hem ne demişler,Mutlu Çocukların,Dağınık Evleri Olur :)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder